جانستون که جان نفرسود از او

خرداد امسال راهی جانستون شدیم. جانستون چیه یا شاید کیه؟ قله ایه سمت لواسون اگر بخوام خیلی غیردقیق و مبهم صحبت کنم، اما قصد ما قله نبود بلکه پُلّه یا به عبارتی گذراندن دوره کارآموزی کوه بود.

از اونجایی که قصدمون آموزش بود و نه لذت بردن از منطقه فرصت نشد خیلی عکس بگیرم ولی تعدادی از زیباترین پروانه های عمر پروانه نگریمو (چیزی حدود 4 ماه) در این منطقه دیدم، منطقه ای به غایت رویایی و فریبا.

در شروع مسیر درختچه های بیدمشک بودو گلها و گیاهانی چون سرفیلی، گلپر، خیارک و ...

سر فیلی

گلپر (با برگ های بزرگ و مشخص) در دوطرف پاکوب

از خیارک بیچاره هم عکس نگرفتم. همینطور که بالاتر می رفتیمو اوج می گرفتیم پوشش گیاهی منطقه هم عوض شدو شمعدونی وحشی، اسپرس کوهی، لالۀ دورنگ، گون و آلالۀ پر گل جای قبلیا رو گرفت:

شمعدانی وحشی

اسپرس کوهی (پروانه: Pfeiffer green hairstreak)

لالۀ دورنگ

عرقمون خشک نشده دوباره اوج گرفتیم، انقدر اوج گرفتیم تا بالو پرمون ریختو بالأخره در دشتی سکنی گزیدیم، که کاش نمیگزیدیم:

ما در حال اوج گرفتن

ما پس از سکنی گزیدن

فردا صبح زود به قصد عکاسی از خواب جستم و عده ای رو دیدم که در سودای خام (البته پختۀ) قله، میرون تا اوج و پر از بالو پرن:

نقطه ها، افرادی هستند در سودای خام قله

من که بالو پرم ریخته بود، پس به عکاسی پرداختم و چه گیاهانی که ندیدم و چه پروانه هایی که ننیوشیدم (فعل کاملاً بی ارتباط)، البته پروانه ها رو در این پست  آوردم پس دیگه نمیارم و گلها هم در این پست آورده شده پس فقط بگم که باز در این ارتفاع پوشش گیاهی فرق میکرد و پوشش گیاهی حاکم، گل های ریز و زرد (بگیم طلایی تا رمانتیک شه) نجم طلایی یا زرد پیاز بود:

نجم طلایی یا زرد پیاز

اولین عکسی که از پرنده ها انداختم هم در همین ارتفاع (فکر میکنم حدود 3200) بود:

طرقۀ کوهی

چک چک کوهی

اون صبح یکی از بهترین صبحای زندگیم بود و به اصطلاح خیلی با طبیعت در صلح بودم و اگر ولم میکردن نبض گلها رو هم میگرفتم اما بقیه از خواب بیدار شده بودنو گفتن بیا صبحونه بخور و دونت لوز یورسلف تو نیچر.

قصه رو همینجا می بندم تا پایان باز (کجاش بازه؟ چه اما و اگری پیش اومده مگه؟) و دلپذیری داشته باشه.

برای عکس های بیشتر می تونید به این صفحه در اینستا مراجعه کنید.

مرثیه ای برای یک رویا (همراه با پیاز داغ)

برای من شرقی و تهران نشین، غرب و شمال غرب همیشه با وعده و وعید همراه بوده، همیشه گفته بیا و بنشین کنار من. به همین خاطر وقتی تصمیم بر این شد که بریم نئور، گفتم به به چه گل ها و پروانه هایی که نبینم و دستامو به هم مالیدم.

اما آخر مرداد زمان خوبی برای این برنامه نبود، مسیری که تو عکسا پر از آلالۀ پرگل و شقایقه کاملاً خشکو خالی بود، پروانه هم بود اما کم بود، مهمترین مشکل اما مه بود که شرایطو برای کوهپیمایی ایده آل و برای پروانه نگری پیده آل یعنی خیلی بد میکرد، در واقع تا موقع ناهار که خورشید به زور خودشو از لا و لوی مه کشید بیرون، پروانه ای هم نتونستم ببینم. خوشگله های زیر در هنگام ناهار مشاهده شدن:

Agrodiaetus masulensis

دو تا پروانۀ آبی نر (سمت چپیا) داشتن با پروانه ماده (سمت راستی به رنگ قهوه ای) سر شرطو شروط ازدواج مذاکره میکردن، گیاهی که روش نشستن هم کنگره.

کنگر

بعد از ناهار مسیر گل آلود (در اثر مه) رو به سمت سوباتان ادامه دادیم:

نرسیده به سوباتان، کوچۀ سوم

شب رو در حیاط پشتی یک مغازۀ روستایی در دو کیلومتری سوباتان، چادر زدیم. از قرار، سوباتانیا خیلی دندون گردن چون برای کرایۀ هر چیزی از ماشین گرفته تا اسب و خونه قیمتای نجومی طلب می کنن، به این ترتیب با خوابیدن در حیاط پشتی خونه و استفاده از دستشویی و آب برای یک شب تا حدود ساعت 11 ظهر، 50 تومن پرداخت کردیم، این در حالی بود که صابخونه طبق معمول میگفت اصلا قابل نداره و حرفش رو هم نزنین. 

ظهر به نیت کباب به سوباتان رسیدیم، خلاصه بگم که ایدۀ خوبی نبود.

در ادامه تو گل و شل قل خوردیم تا رسیدیم به جنگل، از اینجا برنامه تا حدود زیادی بهتر شد. گل تموم شد و یواش یواش وارد یک پاکوب خلوت و بدور از اجتماع خشمگین شدیم. شب اینجا چادر زدیم:

محل شب مانی دوم

و صبح فردا در شیبی ملایم رفتیم تا رسیدیم به رودخونه و از اونجا وارد لیسار شدیم.

شیب انتهایی مسیر

در این شیب و یک سوم پایانی برنامه بود که مه بالأخره تموم شد و تونستم ایشون رو ملاقات کنم:

Vanessa atalanta (red admiral)

قصۀ ما به سر رسید. اگر قرار باشه دوباره این مسیرو برم حتما اردیبهشت تا خرداد میرم و مطمئناً در روستا نه توقف می کنم و نه خرید یا نه میبخشم و نه فراموش می کنم.

برای عکسای بیشتر می تونید به اینستاگرام مراجعه کنید: instagram.com/pskhandan

خانواده معظم Pieridae

پروانه های خانواده Pieridae (که احتمالاً به معنی کاهی بالان هست) عموماً در سه رنگ سفید، سبز کمرنگ، زرد و اغلب با خالهای مشکی مشاهده میشن. نر و ماده این خانواده معمولا از نظر نقش و نگار یا تعداد خالها با هم متفاوتن. اغلب پروانه های این خانواده به محیط های مرطوب علاقه دارن.

 من تا به حال 6 گونه از این خانواده رو دیدم. 

Orange tip

Large white

Small white

Bath white

Green-veined white (که روی پونه سا نشسته)

Clouded yellow

برای اطلاعات بیشتر در رابطه با این خانواده و سه زیر خانواده اون، می تونید نام اون ها رو در اینترنت سرچ کنید یا به کتاب پروانه های ایران نوشته علیرضا نادری مراجعه کنید.

چی شد که اینطور شد

گفت گرمه، سرده، تشنمه و گشنمه. آفتاب خیلی تنده، این سایه هم چه سرده، چقدر تند میری، گلبرگم آفتاب سوخته شد، بشینیم، نه بریم و ... غر میزدو میومد، گل سرخه رو میگم بابا. گفتم بهونه گرفتی که میخوای بیای کوه، بیای بالا، گفتی بس که تو خونه نشستی دلت سیاه شده، خواهش می کنم آروم بگیر و از هوا لذت ببر. گفت چه هوایی؟ خیلی گرمه، جاممو چرا با خودت نیاوردی برم توش؟ همینجوری که غر میزد به ناگاه، ناگهان، suddenly یک پروانه دید، پروانه ه اومد جلو، مژه هاشو لرزوند، دو تا بال زد و رفت، دل این بیچاره رو هم با خودش برد. گفت بریم، رفت. گفتم کی؟ کجا؟ به خودت مسلط باش. گفت از برم دامن کشان رفتش آن نامهربان. کف دستمو تق زدم به پیشونیم (که روغن داغشو زیاد کنم) و فهمیدم که کار از کار گذشته.

از اون روز هر وقت که میریم کوه در بدر دنبال پروانه ه میگرده، دیگه به گلبرگاش خیلی نمیرسه و هی میگه تهش چی شد؟ هاچ مادرشو پیدا کرد؟ هذیون میگه.

پروانه نگری تفریح دیگه ایه که می تونه کوه نوردی رو براتون جذاب کنه. گل ها و پروانه ها از همدیگه جدا نیستن، اگر به دنبال پروانه نگری حرفه ای هستین لازمه که اسم گل ها رو بدونین (به اصطلاح مرا به نام کوچکم صدا بزن)، هر گونه پروانه روی تعدادی گل مشخص میشینه و فقط از اون ها تغذیه می کنه، بنابراین اگر دنبال پروانه خاصی باشین می تونین برین سراغ مناطقی که گل دلخواه اون پروانه رو دارن. 

Pfeiffer green hairstreak

Clouded yellow

 Queen of spain fritillary

Small tortoiseshell