جانستون که جان نفرسود از او

خرداد امسال راهی جانستون شدیم. جانستون چیه یا شاید کیه؟ قله ایه سمت لواسون اگر بخوام خیلی غیردقیق و مبهم صحبت کنم، اما قصد ما قله نبود بلکه پُلّه یا به عبارتی گذراندن دوره کارآموزی کوه بود.

از اونجایی که قصدمون آموزش بود و نه لذت بردن از منطقه فرصت نشد خیلی عکس بگیرم ولی تعدادی از زیباترین پروانه های عمر پروانه نگریمو (چیزی حدود 4 ماه) در این منطقه دیدم، منطقه ای به غایت رویایی و فریبا.

در شروع مسیر درختچه های بیدمشک بودو گلها و گیاهانی چون سرفیلی، گلپر، خیارک و ...

سر فیلی

گلپر (با برگ های بزرگ و مشخص) در دوطرف پاکوب

از خیارک بیچاره هم عکس نگرفتم. همینطور که بالاتر می رفتیمو اوج می گرفتیم پوشش گیاهی منطقه هم عوض شدو شمعدونی وحشی، اسپرس کوهی، لالۀ دورنگ، گون و آلالۀ پر گل جای قبلیا رو گرفت:

شمعدانی وحشی

اسپرس کوهی (پروانه: Pfeiffer green hairstreak)

لالۀ دورنگ

عرقمون خشک نشده دوباره اوج گرفتیم، انقدر اوج گرفتیم تا بالو پرمون ریختو بالأخره در دشتی سکنی گزیدیم، که کاش نمیگزیدیم:

ما در حال اوج گرفتن

ما پس از سکنی گزیدن

فردا صبح زود به قصد عکاسی از خواب جستم و عده ای رو دیدم که در سودای خام (البته پختۀ) قله، میرون تا اوج و پر از بالو پرن:

نقطه ها، افرادی هستند در سودای خام قله

من که بالو پرم ریخته بود، پس به عکاسی پرداختم و چه گیاهانی که ندیدم و چه پروانه هایی که ننیوشیدم (فعل کاملاً بی ارتباط)، البته پروانه ها رو در این پست  آوردم پس دیگه نمیارم و گلها هم در این پست آورده شده پس فقط بگم که باز در این ارتفاع پوشش گیاهی فرق میکرد و پوشش گیاهی حاکم، گل های ریز و زرد (بگیم طلایی تا رمانتیک شه) نجم طلایی یا زرد پیاز بود:

نجم طلایی یا زرد پیاز

اولین عکسی که از پرنده ها انداختم هم در همین ارتفاع (فکر میکنم حدود 3200) بود:

طرقۀ کوهی

چک چک کوهی

اون صبح یکی از بهترین صبحای زندگیم بود و به اصطلاح خیلی با طبیعت در صلح بودم و اگر ولم میکردن نبض گلها رو هم میگرفتم اما بقیه از خواب بیدار شده بودنو گفتن بیا صبحونه بخور و دونت لوز یورسلف تو نیچر.

قصه رو همینجا می بندم تا پایان باز (کجاش بازه؟ چه اما و اگری پیش اومده مگه؟) و دلپذیری داشته باشه.

برای عکس های بیشتر می تونید به این صفحه در اینستا مراجعه کنید.

آه ای طفل شیرین من که در بلندی هایی

خوب، از کجا شروع کنم کدومو سوا کنم؟ نه ساله که کوه میرم (مثلا به اندازه موهای سرم)، چون پیر و فسرده شدم گفتم خدایا، خداوندگارا، یا رب العالمین به من فرزندی زیبا عطا کن. آسمان شب درخشید، صاعقه ای زد و گلی لرزان در جامی شیشه ای ظاهر شد. گیج اطرافشو نگاه کرد و گفت (صداش اکو می شد) من کجام؟ اینجا کجاست؟ به آسمون نگاه کردمو گفتم seriously؟ و رو به گله گفتم شما؟ گفت واه واه من گل سرخم، من آن گلبرگ مغرورم که ... سرفه ای کردو ادامه داد تو دیگه چی هستی؟ بی ادب بود، اما تادهنشو باز کرد دوزاریم افتاد که اوه اوه، این دلبر شازده کوچولوه که افتاده بیخ ریش ما. خلاصه گفتم مثل اینکه اشکالی در کارای اداریش پیش اومده، من چیز دیگه ای تقاضا کرده بودم (و نگاه خشمگینی به آسمون انداختم) ولی کاغذ نوشته بودن که جنس خریداری شده پس گرفته نمی شود. So، باید با هم بسوزیمو بسازیم، پشت چشمی اومدو روشو اونور کرد. 

به این ترتیب بعد از نه سال کوهنوردی به گیاه نگری! رو آوردم. زمانیکه به بلندی ها سفر می کنید هیچ چیز زیباتر از گل کوچولویی نیست که بهتون چشمک میزنه و براتون خودش رو لوس میکنه متاسفانه. گل هایی که در ارتفاعات میبینید حتی ریزترین هاشون و مخصوصا ریزترین هاشون به قدری زیبا هستند که دقیقا گویی خدا به شما فرزند زیبایی عطا کرده باشه. گل هایی که به عنوان مشتی نمونه خروار در ادامه اومده به ترتیب از بالا به پایین بهارک گل درشت، صخره دری، سرفیلی، اسپرس کوهی، کیسه چوپان و دم عقربی نامیده میشه.